حس حالا

چه دردی است در میان جمع  بودن           ولی در  گوشه ای  تنها   نشستن

برای   دیگران    چون    کوه    بودن            ولی در چشم خود  آرام  شکستن

برای    هرلبی    شعری     سرودن            ولی  لبهای  خود   همواره  بستن

چه دردی است در میان  جمع بودن            ولی در  گوشه ای   تنها   نشستن

به  رسم  دوستی دستی   فشردن            ولی  با هر سخن  قلبی  شکستن

به نزد عاشقان چون سنگ خاموش            ولی  در بتن  خود  غوغا   نشستن

به  غربت  دوستان  بر خاک  سپردن            ولی  در   دل   امید   خانه   بستن

به  من  هردم  نوای   دل   زند  بانگ          چه خوش باشدازاین غمخانه رستن

چه دردی است در میان جمع  بودن           ولی در  گوشه ای  تنها   نشستن

برای   دیگران    چون    کوه     بودن            ولی در چشم خود  آرام  شکستن