سلام و قدردانی برای آنهایی که «من» هستند!

سلام 

می نویسم و هم زمان فکر می کنم به روزهایی که در گذرند و سال هایی که مثل یک چشم برهم زدن عمرمان را با خود می برند.  

و چه غمگین می شود وجود ما وقتی که به از دست داده ها می اندیشیم- چه ترسی وجودمان را می گیرد وقتی به داشته هایمان فکر می کنیم و اینکه تا کی می توانیم لذت ببریم از داشتنشان. 

در دهه سوم زندگی گاه دلم می گیرد که چه راه هایی وجود داشتند و من از آنها عبور نکردم و چه چیزها که دستاورد من از دنیا و زندگی می توانست باشد و ... و گاه  به خود می بالم که چه توانمند از راه درست عبور کردم و  .. خدار ا شکر

به هرحال تمام این لحظات درست یا غلط در حال سپری شدن هستند!‌ گذران عمر ما و آنچه کردیم مانند صدایی در امواج زمان محو می شود. فقط امروز و این ساعت و این لحظه وجود دارد که در آن هستیم و این نیز ماندنی نیست! 

سپاس از همه آنهایی که دوستشان دارم و در گذران عمر مهرشان قلب مرا نوازش داد- سپاس از پدرم به خاطر آنهمه بزرگواری - عشق  و انسانیتی که اگر ذره ای از آن را در وجودم نهاده باشد همین افتخار تمام عمر من است- سپاس از مادرم به خاطر آنهمه گذشت -  صداقت و   محبت بی دریغش که نماد معصومیت و زنیت است در تمام طول زندگی ام!  

سپاس از همسرم نه به قدر این چند صباحی که با هم زیسته ایم و نه به اندازه آنچه برایم انجام داده که به اندازه امید من در زندگی مشترک با او و به خاطر آنچه بود و هست که برایم عزیز و گرانقدر است همین که نفس های خسته اش گرمای خانه مان است و دستان با غیرتش قدرتمندترین اراده را در این دنیای سخت در خود جای داده است. 

سپاس از همه - همه آن هایی که نمی دانم کدامین سلام آخرین سلام ما خواهدبود و فضای این احساس عمیق تا کی زنده خواهدماند!